Kürşat Şahin Yıldırımer

Yaşamımızda hepimizin çeşitli rolleri var. Öğretmen olmak, mühendis, sanatçı olmak,  eş olmak, asker olmak, teyze, hala, babaanne olmak gibi...Çocuğumuzla ilişkimizdeki rolümüz ise anne ve baba olmak. Çocuğumuzdan birinci derecede bizim sorumlu olduğumuzu düşünürsek, ona nasıl baktığımız, nasıl gördüğümüz, bu rolümüzü belirleyen en önemli unsur.     Hani ‘’hiç büyümesen hep böyle kalsan’’ deriz bazen, hep sevimli kalsın, biz onu sevelim, mıncık mıncık edelim isteriz. Biz çocuğumuza nasıl hissettirirsek çocuk da kendisine biçilen bu role bürünür, benimser ve öyle davranır gerçekten!!     Bir çocuğa ‘’yaramaz oğlum benim, cin gibisin çok tatlısın ama çok yaramazsın be yavrum’’ diye  hitap ettiyseniz, çocuk önce bu durumu anlamaya hazmetmeye çalışır, sonra o role bürünür ve bu rolü oynamaya devam eder. Ona ne denilirse ona inanır çünkü.     Okulda tembel  damgası yiyen bir çocuk tembel olduğuna inanır, gerçekten öyl...

Çocukluk hakkındaki gerçekler, birçoğumuzun başına gelen ve hiç de ender görülmeyen, katlanmak zorunda kaldığımız, anlaşılması güç, iğrenç, acı dolu, çok çirkin olaylardır ve daima bastırılmıştır. Bu gerçekten hemen öğrenilmesi ve bu bilgilerin bütünleştirilmesi, çok özlemle arzu etsek de, ne yazık ki, tek kelimeyle imkânsızdır. İnsan organizmasının acılara katlanma yeteneği, kendini korumakla sınırlıdır. Bu sınırları hiçe saymak ve bu bastırılmaları şiddetle ortadan kaldırma çabaları, sadece olumsuz ve genellikle de şiddetin her türlüsü gibi, tehlikeli sonuçlar verir. Her türlü kötü muamele gibi travmatik yaşantıların sonuçları da, sadece yaşantının bütün travmatik yönlerini açıkça ortaya koyan, koruyucu tedavide yaşatılabilir, dile getirilebilir ve yargılanabilirse çözümlenebilir. Son yıllarda, çocuklukta yaşanan travmatik olayların sonuçlarını, zor kullanarak ortadan kaldırmak gibi tehlikeli denemeler yapılmaktaydı. Bütün denemeler başarısız olmuştur ve başarılı olması ...